Westchnąłem ciężko. No doprawdy, jak dziecko.
- Nie wygłupiaj sie, przecież ci mówiłem, żebyś wracał do pokoju.
Podszedłem i odsunąłem płachtę zasłaniającą wejście, skutkiem czego cała konstrukcja się zawaliła na ledwo mieszczącego się w niej Daia.
- Widzisz? Nawet tego namiotu dobrze nie ustawiłeś. To bez sensu. Oddaj go, skąd wziąłeś, zabierz swoje rzeczy i wracaj. Ostatecznie obaj możemy spać obok łóżka.

Podszedłem i złapałem go za nadgarstki, unieruchamiając mu ręce.
- Myślałem, że jesteś na tyle dorosły, by umieć stawić czoła temu, co sam zrobiłeś. Myślisz, że uciekanie, zamykanie się w jakimś głupim namiocie, unikanie mnie, cokolwiek rozwiąże? Ty idioto. Ranisz i obrażasz zarówno mnie, jak i siebie. Nie zachowuj się jak dzieciak, którym już nie jesteś. A teraz pakuj manatki i wracaj do tego cholernego pokoju, zanim się przeziębisz.

Westchnąłem jeszcze ciężej. Przynajmniej intencje miał dobre...
- Nie chcę tworzyć teraz związku. Ale to nie znaczy, że nie chcę cię w pokoju. Że... w jakikolwiek sposób cię nie chcę. W sensie... Może w fizycznym... Na razie... - Zacząłem się plątać. - Ale na pewno nie chciałem, żebyś wyprowadzał się do jakiegoś koślawego namiotu! - Zakończyłem stanowczo. - Więc wracaj grzecznie do pokoju i nawet nie myśl o przeprowadzce!

- To chyba dobrze - rzuciłem z roztargnieniem. Nie miałem pojęcia, o kim mówił, ale to zawsze dobrze, kiedy ludzie się godzą. No, chyba że na to nie zasłużyli. A zresztą, to nie moja sprawa. Moją sprawą było to, że Die przestał odstawiać cyrki i wracał do pokoju, jego dłoń zaciśnięta na mojej, jego ciepły uśmiech... Otrząsnąłem sie i pociągnąłem go do środka. Powinniśmy zostawić ich samych.

- Och, daj spokój, to dziecinne. - Westchnąłem i spróbowałem pociągnąć go w stronę domu. Bezskutecznie. Zacząłem jęczeć mu nad uchem, mając nadzieje, że znudzi się i pójdzie, bylebym tylko się zamknął. - Choć, zrób mi coś do jedzenia. Wczoraj obiecałeś mi coś upiec. Die! - Przełknąłem ślinę. Mam nadzieję, że nie będę tego żałował. - Jak pójdziesz, to dam ci buzi.

Złapałem jego dłoń i trzymałem w swoich - Ładnie, prawda? - dlaczego ja szepcze? Przecież jesteśmy sami - Reita, i co teraz zrobimy? Bo ja za bardzo nie wiem - I co jeszcze, może zaczną się jąkać? Poniżam sam siebie tym gadaniem bzdur. Nie odważyłem się spojrzeć na niego.

Posłałem mu uśmiech - Wiesz, może będzie dobrze, nie? - zawachałem się chwile. Zachowuje się jak cnotka, zresztą, co mi tam. Uniosłem głowę i pocałowałem go w policzek. Jasne, jutro ci kwiaty i czekoladki kupię.
- Nie patrz się tak, bo głupio mi - spojrzałem na jego twarz - choć, wracamy, zimno - Wstałem, nie puszczając jego dłoni.
Po chwili ruszyliśmy razem do internatu.