Miałem do wyboru wymuskany park oraz ciemny, dziki las. Oczywiście, że wybrałem to drugie. Natura ujarzmiona nigdy nie dorówna dzikiej.
Przez jakiś czas błądziłem wąskimi, prawie całkowicie zarośniętymi ścieżkami, płoszyłem wiewiórki i inne małe stworzonka i szukałem... sam nie wiem, czego. Ale podobało mi się to, o wiele bardziej niż siedzenie w internacie z Daiem i innymi.
W końcu zawędrowałem nad jeziorko. Słońce już zachodziło, więc widok był bardzo ładny. Korzystając z ostatnich jego promieni usiadłem na jakimś pieńku i zacząłem czytać przyniesioną książkę. Potem przyświecałem sobie latarka. Lektura wciągnęła mnie tak bardzo, że nawet nie zauważyłem, jak zapadły całkowite ciemności.

Drgnąłem lekko, słysząc jego głos nad uchem. Nawet nie zauważyłem, kiedy przyszedł. Było ciemno, a cykady zagłuszały kroki. Chociaż stąpał jak słoń, to musiałem przyznać.
- Och, dzień dobry, Die-kun. A raczej dobry wieczór. Jak ci minął dzień? O, dziękuję - powiedziałem, biorąc od niego butelkę. Nie spodziewałem się, naprawdę się nie spodziewałem, że będzie mu się chciało mnie przepraszać. W końcu byliśmy tylko współlokatorami... - Skąd wiedziałeś, że lubię nihonshu? To naprawdę miłe z twojej strony. Nie musiałeś się tak starać.
Upiłem łyk. Trochę dziwne w smaku, ale dobre. Bardzo dobre. Kolejny łyk, trochę większy. Jak się upiję, to będzie mnie musiał nieść do pokoju.
- Może napijesz się ze mną? - Podsunąłem mu butelkę. - Trochę głupio mi pić samemu.

Mam słabą głowę, więc wolałem nie pić wszystkiego za jednym razem.
- Hmmm... Ja spacerowałem po lesie, potem czytałem. W sumie też nic ciekawego. - Zaśmiałem się cicho.
Po winie czułem się nieco... dziwnie. Dziwniej, niż normalnie. Po raz pierwszy zauważyłem, jak przystojnym mężczyzną jest Die. Wysoki, dobrze zbudowany. Twarz o delikatnych rysach, z dużymi oczami i bardzo kształtnym nosem.
Cholera, o czym ja myślę?! I w dodatku... Nie wiem, kiedy i jak to się stało, ale siedziałem z głową opartą o jego ramię. Poderwałem się szybko, prawie wpadając do wody.
- Może chodźmy już do pokoju? - Spytałem, starając się rozładować sytuację. Miałem ogromną nadzieję, że nie zauważył mojego zachowania, a przynajmniej złożył to na karb zmęczenia. - Jest ciemno, a ja błądziłem tu tak długo, że chyba nie pamiętam, jak wrócić - wyjaśniłem, okropnie zażenowany.

Powlokłem się za nim jak skazaniec. Starałem się, naprawdę się starałem patrzeć w ziemię albo w niebo, albo gdziekolwiek, ale i tak zawsze mój wzrok lądował na jego biodrach. Bardzo kształtnych biodrach.
Niech to szlag.
Chciało mi się krzyczeć z radości, gdy przez gałęzie drzew przebiły się odległe światłą akademika. Chociaż nie... Tak naprawdę to wcale się nie cieszyłem. Przecież mamy wspólny pokój. I wspólne łóżko. Muszę się przenieść na kanapę. Definitywnie.

- Die dzięki za popa.. - i co miałem mówić dalej, gdy po raz kolejny dziś przeżyłem szok. Stałem tak piec minut patrząc w miejsce gdzie stał. Wyglądałem jakbym ducha zobaczył czy inną zjawę z zaświatów. Po chwili ruszyłem w stronę jego drzewa i usiadłem tez pod nim tylko ze po drugiej stronie.

I po co on przyszedł tu? Ktoś go zapraszał, bo ja sobie nie przypominam, zeby coś takiego było?
- Czego chcesz? - dobra, to nie było miłe - Jeszcze przed chwilą coś gadałeś o wzywającym cię łonie natury, czy coś, nie? Chociażbyś usiadł koło mnie. - spojrzałem na jezioro.

Znalazłem go w środku lasu. Nie zauważył mnie, więc mogłem przez chwilę bezkarnie obserwować jego żałosną walkę z namiotem. Trzeba przyznać: nie znał się na tym. W końcu się zlitowałem.
- Die, co ty, do cholery, robisz?