Kiedy dojechaliśmy na miejsce po piwie pozostało już tylko wspomnienie. Skoro nie chciał mówić o swoim współlokatorze to i nie będę go na silę się wypytywał. Kroki skierowaliśmy od razu do centrum handlowego. Oczywiście moją uwagę przykuł sklep ezoteryczny. Złapałem kompana i pociągnął go do środka. W powietrzu unosił się zapach przeróżnych ziół, który drażnił nasze nosy. Przy kasie stała cyganka – Ładnie tu...- powiedziałem, a kobieta niebezpiecznie się do nas zbliżyła.
- Może napój na potencje? – zaproponowała skrzekliwym i niezbyt przyjemnym dla ucha głosem.

- Teraz powinieneś dostać w swoją piękną mordkę - powiedziałem za Dajem z widocznym rozbawieniem - Nie babciu.. a masz jeszcze jakieś niezwykłe eliksiry, które próbujesz wcisnąć naiwnym klientom? - zapytałem z niekrytym rozgoryczeniem. Już miałem się odwrócić i rozejrzeć po sklepie, gdy kobieta wymieniała po kolei eliksir na porost włosów, leczący z każdej choroby i miłosny. Zapewniała też o ich skuteczności. Do moich myśli wkradł się okrutny plan.

Kobieta wyszczerzyła się ukazując trzy złote zęby, reszty nie było. Podała im dwa flakoniki z biało czerwonym płynem i zażądała zapłaty. Kiedy otrzymała pieniądze odwróciła się i odeszła bredząc o złych duchach i smokach - przydadzą się Twoje kucharskie umiejętności... - zaśmiałem się wesoło kierując do wyjścia z naszą zdobyczą - Właściwie to dla kogo druga buteleczka? - zapytałem z widocznym zainteresowaniem.

Upiłem łyk kawy i oblizałem usta.
- Zachowujesz się prawie jak troskliwa babcia, wiesz? Upiec ci ciasto, wnusiu? - zapytałem, przedrzeźniając babcine skrzypienie. Zaśmiałem się i upiłem jeszcze łyk. - Ale możesz upiec, chętnie skosztuję twoich wypieków. Tym bardziej, że z tego co wiem, w kuchni czujesz się dosyć pewnie.

Gdy mnie dotknął, drgnąłem lekko i odsunąłem się. Nie chodzi o to, że jego dotyk był jakiś szczególnie nieprzyjemny, po prostu... Nie chciałem, żeby ktoś teraz dotykał mnie w taki sposób. Zmarszczyłem nos z wyraźną dezaprobatą.
- Die, wyjaśnijmy sobie coś. Jak na razie nie jesteśmy parą i byłbym wdzięczny, gdybyś nie zachowywał sie, jakbyśmy byli. I tak pozwalam ci na więcej, niż pozwoliłbym komukolwiek, ale nie nadużywaj tego.

- Nie przepraszaj, po prostu nie rób tak więcej - prychnąłem. Zaczynał mnie irytować, naprawdę. Jak tak dalej pójdzie, to nic z tego nie wyjdzie. A szkoda, jakaś część mnie już nastawiała się na leczenie ran w jego ramionach.
Spokojnie dokończyłem ciastko, starając się powstrzymać natłok głupich i jeszcze głupszych myśli. Potem równie spokojnie wyszedłem za nim z kawiarni. Na zewnątrz grzecznie wpakowałem się do samochodu i pozwoliłem zawieźć do domu, od czasu do czasu strącając zbyt natarczywą dłoń Daia.